فرزند دوم
این
فرزندان هرگز موضع قدرتمندی ک یک زمانی فرزندان اول اشغال کرده بودند
تجربه نمی کنند. حتی با ورود فرزند دیگری ب خانواده آنها احساس عزلی ک
فرزندان اول احساس کردند ، متحمل نمی شوند.و همچنین والدین نیز در مورد
رفتار خودشان کمتر نگران هستند چون فرزند دوم آن تازگی فرزند اول را ندارد و
با آرامش بیشتری ب فرزند دوم رسیدگی می کنند.
فرزند
دوم همیشه سرمشقی از رفتار فرزند اول ب عنوان الگو،تهدید،یا منبع رقابت،در
اختیار دارد.خود آدلر فرزند دوم بود و یک عمر رابطه ی رقابت جویانه با
برادرش زیگموند داشت.(قابل ذکر است ک نظریه ی بیشتر روانکاوان از زندگی
شخصی خودشان نشات می گیرد.)
رقابت با فرزند اول امکان پیشرفت را برای فرزند دوم فراهم می آورد.و این هدف باعث رشد زبان و حرکتی در فرزند دوم می شود.
فرزند آخر:
رجوع شود به ادامه مطلب