فرزند دوم
این فرزندان هرگز موضع قدرتمندی ک یک زمانی فرزندان اول اشغال کرده بودند تجربه نمی کنند. حتی با ورود فرزند دیگری ب خانواده آنها احساس عزلی ک فرزندان اول احساس کردند ، متحمل نمی شوند.و همچنین والدین نیز در مورد رفتار خودشان کمتر نگران هستند چون فرزند دوم آن تازگی فرزند اول را ندارد و با آرامش بیشتری ب فرزند دوم رسیدگی می کنند.
فرزند دوم همیشه سرمشقی از رفتار فرزند اول ب عنوان الگو،تهدید،یا منبع رقابت،در اختیار دارد.خود آدلر فرزند دوم بود و یک عمر رابطه ی رقابت جویانه با برادرش زیگموند داشت.(قابل ذکر است ک نظریه ی بیشتر روانکاوان از زندگی شخصی خودشان نشات می گیرد.)
رقابت با فرزند اول امکان پیشرفت را برای فرزند دوم فراهم می آورد.و این هدف باعث رشد زبان و حرکتی در فرزند دوم می شود.
فرزند آخر: